Het begon allemaal vier jaar geleden toen ik benieuwd raakte welke diepte de mens aan kan. Om het antwoord op die vraag te kunnen beantwoorden las ik boeken en struinde ik op het internet naar artikelen. Maar het lukte me niet om echt een antwoord op de vraag te vinden dus bedacht ik me op een gegeven moment dat de beste manier om er achter te komen gewoon is om het zelf maar te proberen. En zo begon het …In het begin was het erg lastig aangezien dit project veel logistieke kosten met zich meebracht. Maar ook omdat het vinden van de juiste mensen om mij te helpen mijn comfort zone tijdens de afdaling en opstijging te vergroten, moeilijker bleek dan ik had voorzien. Ik leerde veelal interessante mensen kennen, maar sommigen geloofden niet in mij en waren er eigenlijk alleen op uit om er een slaatje uit te slaan.
In Dahab in het zuiden van de Sinaï vond ik eindelijk de mensen die met hart en ziel zich inzetten om het project te laten slagen. Zij geloofden in mij en pasten al hun eerder opgedane ervaringen toe om de dieptemissie te volbrengen. Vaak vroegen zij mij waarom ik dit in vredesnaam deed. Mijn antwoord was dat als je op iemand anders wacht totdat hij de deur voor je open doet, het zomaar kan dat je de rest van je leven moet wachten zonder dat de deur ooit geopend wordt.
Tijdens het laatste jaar maakten we ons plan af en selecteerden we de gassen die nodig zijn om deze diepte te bereiken zonder zuurstofvergiftiging, decompressieziekte, HPNS (‘high-pressure neurological syndrome’) of ICD (‘isobaric counter diffusion’) op te lopen. Hierna begonnen we met het testen van de gassen op minder grote dieptes. We pasten enkele van de gassen aan en aan het eind van het traject kozen we de gassen uit waarmee het diepterecord gehaald moest worden. Tijdens het gehele traject was het nooit zo dat één iemand een beslissing nam, het was altijd een groepsbeslissing.
Ik voelde mij happy en op mijn gemak, en mijn comfort zone werd alleen maar groter. Vooral toen we sponsoren voor het evenement wisten te vinden.
De afdaling duurde 14 minuten waarna ik het label vastpakte dat door de Guiness-wereldrecordarbiter en andere expertgetuigen geverifieerd werd. Naast de Guinness-wereldrecordarbiter waren er twaalf getuigen van diverse organisaties en technisch en commercieel duikexperts om mijn duik te controleren. Mijn opstijging duurde 13 uur en 50 minuten om te decomprimeren. Een jonge Oceanische witpunthaai vergezelde mij zes uur lang. Ik denk dat hij mij wilde feliciteren.
Eenmaal terug aan de oppervlakte werd ik door het medische team onderzocht waarna ik te horen kreeg dat er lichamelijk niets mis was, op een lichte uitdroging na. Ze hebben me nog 72 uur lang na de duik in de gaten gehouden maar alles was perfect. Mijn experiment zit er op maar stoppen doe ik zeker niet.
Felicitaties aan Ahmed Gabr en zijn geweldig team met het verbreken van het Guinness-werelddiepterecord met persgas van 332,35 meter.
